Wat was het vanavond een heerlijke start van het Pinksterweekend. Mijn nieuwe camera uitproberen bij een prachtig tochtje op de MTB door het bos.
Een enorm gevoel van dankbaarheid raakte mij….. het besef dat ik dit nu weer kan…… wie had dat ooit kunnen dromen…… Mijn gedachten dwaalden weer even terug naar die heftige dag in augustus 2011……..
Het gebeurde tijdens een MountainVibes reis in Alpe d’Huez. Als reisleidster is het altijd echt een cadeautje dat je gewoon mee mag doen met alle activiteiten. Wandelen, wielrennen en mountainbiken, echt optimaal genieten in de prachtige Franse Bergen.
Na twee dagen op pad met de wandelaars besloot ik op dag 3 mee te gaan met de cappuccino-MTB-groep. Een super relaxte groep, waarbij genieten van het mtb’en boven snelheid en prestatie staat.
En yessss, wat was het genieten, terwijl de zon volle kracht aan de hemel stond, begeleidde de gids ons behendig over een prachtige route met mooie bergpaadjes en geweldige uitzichten.
Veel herkenning van de plekken waar ik die winter op ski’s voorbij was gekomen. Moeilijke stukken werden afgewisseld door wat brede paden, en vlak voor de lunch reden we op zo’n mooi breed zandpad……. Een licht glooiend pad, je kent ze wel, zoals we ze in Nederland in overvloed hebben….
Daar gebeurde het…. Een klein kuiltje in een zandpad, onzichtbaar door het losse zand…..
Wat was het een harde klap.
het voorwiel bleef staan….
Ik dook erover heen en lande recht op mijn hoofd
oeiiiiii dat kwam hard aan
Enorm geschrokken, maar op dat moment voelde ik eigenlijk nog geen pijn…….
Geen haar op mijn hoofd had toen kunnen bedenken wat een enorme gevolgen deze klap zou hebben….. wat waren de gevolgen groot…..
2 armen in het gips en amper kunnen praten vanwege een gebroken kaak, ik werd dus echt even van de buitenwereld afgesloten….
Voeg daarbij een zware hersenschudding, een gezicht bomvol met hechtingen (wat voelde ik me lelijk) en wat gebroken wervels…..
Mijn wereld stortte in…..
En ik kon echt niets, overal had ik hulp bij nodig.
Eten moest in de blender
douchen, oeiiiiiii dat was steeds een bevalling.
Maar ook aankleden, je billen af vegen…. Pffff…. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik had iemand nodig
HULP vragen… Iets wat ik 44 jaar nog nooit had hoeven doen.
Nou daar kreeg ik even een mooi spoed cursusje in Ik kon echt altijd alles zelf (en wilde dat vooral ook). Dus wat een mega les kreeg ik in hulp te accepteren en zelfs hulp te durven vragen.
Mijn zoektocht naar herstel werd een lange ontdekkingstocht van meer dan 10 jaar. Een tocht die mij, nu terugkijkend, enorm veel waardevolle inzichten en wijze lessen heeft opgeleverd.
En ondanks dat ik nooit meer de oude zal worden (wie wel) kijk ik er nu, achteraf zeer positief op terug. Het heeft me ook echt veel gebracht!!!
Achteraf gezien ben ik er een ander, mooier en rijker mens door geworden.
Wie had ooit kunnen denken dat dit MTB ongeluk zou gaan leiden tot het stoppen met mijn evenementenburo en het oprichten van een nieuw bedrijf.
Mooi om daar vanavond nog even extra bij stil te staan.
Nog een weekje hard werken en dan is de aftrap…..
